این قافله عمر عجب میگذرد.

امروز یکی از دوستان دوران دانشگاه رو دیدم باهم کلی بگو بخند داشتیم. همه خاطرات اون سالها برامون زنده شد اما جفتمون یک غم مشترک داشتیم و سعی کردیم آن را در پس خنده و شوخی پنهان کنیم و آنهم بالا رفتن سن و گذر زمان است که راه گریزی نیست. تنها چیزی که یکم آرامم میکنه مطلبی است که توی فیزیک نظری خوندم و اون اینه که "زمان شاید فقط یک توهم باشد"